سازدل...برای استاد هادی نژاد

من از زبان خودم


نوشتن یک داستان همانقدر برایَم غریب و خوشایَند است که تولد یکی مانده به اخرین فرزند برای مادری 23 ساله.صدوشصت و دو سانتی متر قد دارم و چهل و نه کیلواَم.
پدرم همیشه دوست داشته بشوم انسانی که هم خوب حرف می زند و هم حرف های خوبی می زند، اما من شدم یک روانشناس که آخرش هم نمی شود فهمید دکتریم،مهندسیم یا چی اصلا ؟!!!درسی که خوانده ام مربوط به همه ادمها است و قلمی که می زنم برای یکنفر  و این دو چه ربطی می تواند به هم داشته باشد، من یکی مانده ام !!!
خواندن داستان­های کوتاه، گاهی اوقات غزل، همیشه شعرهای کوتاه و دیدن فیلم­های ایرانی
حالم را خوب می کند.ازباران، پفک نمکی، تنهایی، خسروشکیبایی، شهاب حسینی؛ تدریس،رانندگی، پائیز، ویراستاری، قدم زدن،کارتن پسر شجاع، خوزه مورینیو، مجریگری، قیصرامین پور، تماشای تئاتر، شب بیدار بودن،ساعت مچی، و نوشتن لذت می برم.
تنها مقطعی که دوست دارم یک بار دیگر تجربه ­اش کنم، سالهای قبل از دانشگاه است، مخصوصا پیش دانشگاهی. چون زندگی من از بعد از ورودم به دانشگاه به دونیم تقسیم شد که نیمه­ ی دومش را خیلی دوست ندارم، شاید حتی اصلا!
من
شیرازی هستم .رشته­ ام رادروغ چرا، فقط به عشق تدریس انتخاب کرده ­ام. اگر مطمئن بودم برای همه­ ی رشته ها کار پیدا می شود، بدون شک یا فلسفه می خواندم یا ادبیات یا هنر حتی.
فیلم­های هامون (داریوش مهرجویی)، یه حبه قند (رضا میرکریمی)، آژانس شیشه­ای (ابراهیم حاتمی کیا)، اسب حیوان نجیبی­ست (عبدالرضا کاهانی)، تنها دوبار زندگی می کنیم (بهنام
بهزادی)،  مادر (علی حاتمی)، جدائی نادر از سیمین (اصغر فرهادی)، طلا و مس (همایون اسعدیان)، اینجا بدون من (بهرام توکلی) و مخصوصا پرسه در مِه (بهرام توکلی) را دوست دارم.
تا جائی که خودم حق قضاوت کردن دارم، تعداد آدمهایی که دوستم دارند و با آنها رفیقم، از دشمنانم بیشتر است و خیلی هم از کسی بدم نمی آید تا جایی که یادم می آید، همیشه

کتاب­خوار بودم، آن هم از نوع ماژور! کتاب، از زندگی من جدائی ناپذیر بوده همیشه ، و همین حالا هم هست!همیشه یادم هست که در تمام اسباب کِشی­ هایی دوسه کارتُنی بوده که رویش با ماژیکی بصورت کمرنگ نوشته شده باشد کتاب! هیچکس به انداز­ی من نمی تواند از احساس خستگیِ حمل یک کارتُن کتاب حدودا ده تا بیست کیلویی بگوید، آن هم تا پنج طبقه!
این­ها را گفتم تا بگویم یادم افتاد همین چندوقت پیش مطلبی می خواندم مِن­ باب مقایسه­ ی   آدمها با کتاب و اینکه مثلا بعضی از آدمها ارزش چندین بار خواندن را دارند و بعضی حتی ارزش نگاه کردن هم ندارند، بعضی آنقدرمحبوبند که به چاپ دوم و سوم می رسند و برخی هم نه، برخی مثلا جلد زرکوب دارند بعضی جلدهای معمولی و از این جور حرفها!
راستش خوشم آمد از آن نوشته، و حالا در آستانه­ ی بیست وچهار سالگی بیشتر دارم به این فکر میکنم که اگر کتاب بودم، دوست داشتم چگونه کتابی باشم؟! به نتایجی هم رسیده ام، دوست داشتم کتابی باشم با جملات کوتاه و پرنغز،البته پر از امید و رستگاری و اینکه دلم می خواست خواننده پس از اتمام کتاب و بستن آن، تا مدتها ذهنش درگیر کلمات و نوشته های من باشد!
راستی تو اگر کتاب بودی، دوست داشتی چگونه کتابی باشی؟!
من
طرفدار کتابهای دنیایی که من می بینم (آلبرت انیشتین)، دنیای سوفی(یوستین گوردور)، شازده
کوچولو(آنتوان اگزوپری) ،طوفان دیگری در راه است (سیدمهدی شجاعی)، ارمیا (رضا
امیرخانی)، نامه هایی به آنا (حسین پناهی)؛روی ماه خداوند را ببوس(مصطفی مستور)تمام کتابهای پائولو کوئیلو و یک عاشقانه ­ی آرام (نادر ابراهیمی) وآثار زیبای آلبرکامو مثل بیگانه، سقوط، آدمِ اول،و... هستم.

خواندن شعرهای خارجی

رمان های نوجوان ِ خارجی

تماشای فیلم ها و انیمیشن های خارجی حالم را خوب می کند

و همین خارجی بودن همه ی آن چیزی که حالم را خوب می کنند

نگرانم می کند...