نامی

دوست‌ات دارم
و همین غمگین‌ترم می‌کند...
وقتی که نمی‌توانم چهارفصل جهان را
بر شانه‌های تو آواز بخوانم
وقتی که بادی
برگ‌های‌ات را از من می‌گیرد...

درخت بالابلند من!
باور کن این همه خواستن غمگین است
برای پرنده‌ای که از کوچی به کوچ دیگر پرواز می‌کند...