سازدل

دوباره دست بر دامن غزل های حافظ شده ام  و باز همان صحبت همیشگی ، که 

"نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد! "...

به سراغش هم که نروی ، خودش به در خانه ات می آید. غزل هایش را می گویم! و باز تاکید می کند که نه، هنوز هم گمان نکن عزیز، که کسی یارای ورود به دل تو را داشته باشد! _مثل همیشه اش_.

نه ،هنوز هم کسی نیست، و بهتر. راستی از زتدگی این روزهایت چه خبر ؟

دست بر دلم مگذار حافظ،

که ...

"آخر به چه گویم هست، از خود خبرم چون نیست؟!"...