سازدل

یک جائی کنار ِ همیشه ی ِ ذهن ِ  من درختی هست ...

                   که از شاخه ی ِ تنومند آن تابی آویخته  ... ،

                   من عصر های ِ دلگیری ام  تو را روی  آن تاب می دهم ... ،

                   و تو چه می خندی ... ،

                   واااای ... ،

                   چه بی تاب َم  ...