سازدل

از تو که حرف می‌زنند
من از هراس طوفان
زل می‌زنم به میز
به زیرسیگاری
به خودکار
.
تا باد مرا نبرد به آسمان.
.
لبخند که می‌زنی
من
ـ عین هالوها ـ
زل می‌زنم به دست‌هام
به ساعت مچی طلایی‌ام
به آستین پیراهن ا‌م
تا فرو نروم در زمین.

دیشب مادرم گفت:
تو از دیروز فرورفته‌ای
در کلمه‌ای انگار
در عین
در شین
در قاف
در نقطه‌ها!‏