سازدل

برای ملاقات شخصی به یکی از بیمارستانهای روانی رفتم.

بیرون بیمارستان غلغله بود. چند نفر سر جای پارک ماشین دست به یقه بودند. 

چند راننده مسافرکش سر مسافر با هم دعوا داشتند و 

بستگان همدیگر را مورد لطف قرار می‌دادند!!!

وارد حیاط بیمارستان که شدم، دیدیم جایی است آرام و پردرخت.

 بیماران روی نیمکتها نشسته بودند و با ملاقات کنندگان گفت وگو میکردند.

بیماری از کنار ما بلند شد و با کمال ادب گفت: 

من می‌روم روی نیمکت دیگری مینشینم که شما راحت تر بتوانید صحبت کنید.

 پروانه زیبایی روی زمین نشسته بود، بیماری ، پروانه را نگاه می‌کرد

 و نگران بود که مبادا زیر پا له شود. آمد آهسته پروانه را برداشت

 و کف دستش گذاشت تا پرواز کند و برود.

شاید جهانیست آن سوی دیوار، پیدا

که ما پنهانش می کنیم....