بـــــــــــــزرگ تـر کـه شـدم
داستـانـی خـواهـم نـوشت کـه کـلـاغ هـایـش قـصـه بـبافـنـد
و آدم هـا را بـه هـــــــــــــم بـرســـــــــــــانـنـد !
پیام نور زشت... زیبایی آفرید!
غمگین مباش"درست درلحظه آخر،دراوج توکل ودرنهایت تاریکی"نوری نمایان میشود"معجزه ای رخ میدهد"خدایـــی از راه میــرسد...پیام نور زشت... زیبایی آفرید!
غمگین مباش"درست درلحظه آخر،دراوج توکل ودرنهایت تاریکی"نوری نمایان میشود"معجزه ای رخ میدهد"خدایـــی از راه میــرسد...زارع
آموخته‌ام که وابسته نباید شد
نه به هیچ کسی و نه به هیچ رابطه ای!
این نشدنی‌‌ترین اصلی بود که آموختم
زارع
دیگر نمیتوانم متن های طولانی را
تا آخرش بخوانم
تقصیر خودت بود
آمدی
رفتی ...
به هر چه کوتاه
عادتم دادی . . .
موسوی
ایمان داشت که جنگل هوایِ ریـه های سرطانی اش را دارد
ایمانش کم نبود . . .
عکس را که دید دق کرد . . .
ایمان داشت !
موسوی
بخند !
نه ، نه . . . بیا بخندیم
و فکر کنیم زبان فارسی لفظ دستوری ندارد
الفبا را از نو بسازیم و حجم غم هارا بگذار خدا خودش کم کند
مرا چه به ریاضیات . . .
از نو دبستان بخوانیم ، جملات نو بسازیم .
به زبان هیچ کشوری سخن نگوییم
بیا به زبان هیچ کسی حرف بزنیم .
و دهانمان را کرایه افکار دیگری هایمان ندهیم .
دست هایمان را به هم بدهیم ،هرچند نا آشنا !
و به قبر غریبه ی تنهایی بگوییم دوستت دارم . . . بی فاتحه
بی قل هو الله . . .
که عشق * خود میداند
مقصد همه ی بیراهه ها یک جاست . . .
عشق :هو
سازدل
نمی‌دانستیم
باید
با چه کسی
ازدواج کنیم
که خوشبخت شویم
در فیلم‌های
هالیوودی
دیده بودیم
سه چهار دقیقه
قبل از اینکه
چراغ‌های سالن سینما
روشن شود
مرد و زن
به هم می‌رسیدند
چراغ‌های سالن
که روشن می‌شد
نه زنی بود
نه مردی بود
زن و مرد
محو شده بودند
ما هراس
داشتیم
اگر عروسی کنیم
و چراغ‌های خیابانها
روشن شوند
نه ما باشیم
نه عروسمان
مجرد ماندیم.
از مجموعه‌ی «دفترهای واپسین دفتر هفتم به رنگ آبی نیلی»
محمدی
از انسانهای احساساتی بیشتر بترسید ؛
آنها قادرند ناگهانی ؛
دیگر گریه نکنند ،
دوست نداشتـه باشند ،
و قید همه چیز را بزنند
محمدی
آدمیزاد هرگز نـمی‌فهمد که تا چه اندازه عاشق است ،
مگر زمانی که بکوشد دیگر عاشق نـبـاشد !
" هریت بیچر استو
محمدی
سرسری رد شو و زندگی کن ،
دقت ؛
" دِق اَت " می دهد ...