پیام نور زشت... زیبایی آفرید!
غمگین مباش"درست درلحظه آخر،دراوج توکل ودرنهایت تاریکی"نوری نمایان میشود"معجزه ای رخ میدهد"خدایـــی از راه میــرسد...پیام نور زشت... زیبایی آفرید!
غمگین مباش"درست درلحظه آخر،دراوج توکل ودرنهایت تاریکی"نوری نمایان میشود"معجزه ای رخ میدهد"خدایـــی از راه میــرسد...سازدل
سازدل
دیر یا زود - آلبا دسس پدس
سازدل
چه میشود اگر از یاد ببرم به کدام صفحه از زندگی ام رسیده ام؟چه میشود اگر بخواهم به قول همینگوی موسیقی ای باشم که نشود راجع به آن کلمه ای گفت و نتوان در موردش سکوت کرد؟
سازدل
اینجا تهران – ساعت 11 شب
در تاکسی نشسته ام و صدای راننده دیگر برایم
تکراری شده... فرودکاه(ب جای گ، ک میگفت) .. فرودکاه یه نفر.. کمی بعد زد
به شیشه و گفت: پول اون یه نفر رو میدین راه بیفتیم؟ ..-من بعد از کمی فکر :
..نـــه..!
شیشه را بالا می برم که صدا به داخل تاکسی سرازیر نشود ولی
صداهای زیادی با هم مخلوط می شوند.. انگار دعوا دارند که ثابت کنند کدامِ
شان بلندتر است..!! فرودکاه یه نفر... شهریـــار(با لهجه اصل تهرانی) ..
بیا سواری دربَـــست .. اندیشه...!
-نمی دانم چرا یکهو نوستالژی یک سری
فیلم های ایرانی برایم زنده می شود.. کمی بعد یک دختر و پسر را می بینم
..از همان های اوریجیـنالِ تهرونی.. که از کنار ماشین رد می شوند.. دوشادوش
هم راهی مقصدی مشترک شاید و یا تا مسیری مشخص و بعد با یک نگاه گره خورده
از هم خداحافظی کنند..!!
-زنی کمی آنطرف تر مشغول خرید خوراکی از یک
دست فروش جوان است و .. بدون آن که آن یک نفری که راننده صدا می زد
بیاید..یک دفعه با صدای باز شدن در به دنیای عادی برمی گردم.. راننده می
آید و ب سمت فرودگاه حرکت می کنیم..
اینجا تهران است – میدان آزادی – ساعت23
هدیه من برای استاد بابا لنگ دراز عزیز -سازدل
این صدای اهنگ را عمیقا حس می کنم !
و احساس می کنم کسی دارد برای من می نوازد و من غرق می شوم در میان حرفهای خودم .
باز می گردم به زمان ، به گذشته ، به روزهایی که گشته اند و به اینجا رسیده اند، به سنی که علیرغم میلم بالا می رود و خوب هم می رود ، به جوانی ای که می گذرد و معلوم نیست دو روز بعدش چه گونه (!) باشد ، به لحنی که عوض شده است ، به علایقی که تغییر کرده اند، به ذهنیتی که مثبت تر است (!) ، به آرامشی که برگشته است به روزهای دو - سه سال پیش، به خودی که انگار پیدا شده است، به نگاههایی که مدت هاست آزار دهنده اند اما هر روز بی اهمیت تر از روز قبل، به آدمهایی که احساس می کنم تلاششان بر حرف زدن است اما جز آواسازی های بیهوده کاری ازشان برنمی آید ،
و حتی به دست خطی که انگار کج و کوله تر شده است!!
چه کنم؟! می گویند به بغضت بگو ، نگیرد. برایت بد است
چه کنم! اینها هم این وسطه ، شورش کردنشان گرفته! و من ، نه حریف دو چشم می شوم ، و نه حریف ناحیه ای در گلو، که هی راه و بی راه نگیرد...
خداکند که هیچ فردایی ، شبیه هیچ امروز و دیروزی نباشد.
خداکند که نشانه های زمان، همیشه خوب حرف بزنند!!
سازدل
سازدل
هستی ، و نبودن مرا نمی فهمی.
این است، مفهوم گسترده ی همه ی همیشه ها و هیچ وقت هایی که ردیف می کردی در کلام مهربان نافذت،که دیگر هم مهم نیست البته. دیگر مهم نیست که از سیم برق بالای سرت ، چند پرستو پر زدند و هیچ گاه بازنگشتند و باقی مانده ها برایشان آواز هجر سر دادند.
معلمان دبستان را خدا بیامرزد. چه کار بیهوده ی بی مصرفی بود ، آموختن جمع و تفریق _به شیوه ی پرواز پرستوها_ به این جماعتی که درسهاشان را فقط در کتاب و دفتر پس می دهند!!
سازدل
اتفاقهایی در زندگیت پیش می اید که در لحظه فکر میکنی: حقت نیست
یا نباید سر تو می امد...یا پیش خود میگویی :در حقت بد کرده اند.
یا میگویی :من که داشتم زندگیم را میکردم...
می گذرد... قسمتهای جا افتاده ی پازل را کنار هم میگذاری
قسمتهایی را که در ان موقعیت ،به خاطر حساسیت اتفاق یا ماجرای پیش امده
به اشتباه جا داده بودی ، درست سر جای خود قرار میدهی.
و چشمان دل و دیده ات را بهتر باز میکنی
بعد ان وقت متوجه میشوی که باید برایت پیش می امده ...چرا که خداوند تو را دوست داشته.
انقدر دوست داشته که نگذارد پایت را به اشتباه در راهی بگذاری که صلاحت نبوده
شاید به حرمت مادر بودنت....شاید به حرمت زن بودنت....
نمیدانم...هر چه که هست ، این را خوب میدانم بعضی وقتها ـ ندانستنها ،نبودنها
ندیدنها هزار رحمت دارد که تو ان را نمیبینی ، مگر زمانی که تلنگری از دستان
مهربان خدایت به دلت بخورد.
...و بعد ارام میشوی...ارام ... چرا که میدانی هست....
هست کسی که هوایت را داشته باشد حتی اگر تو حواست به بازیهای تلخ
این روزگار باشد
آدم طبیعیست که یک چیزهایی
یادش برود و هر سختی ای را برای خودش غول کند و برگردد به خدایش که "چرا
این همه سختی !؟" و طبیعیست که وقتی در آرام خدا قرار گرفت ، احساس کند
تازه دارد روند طبیعی زندگی طی می شود . بعد هم بگوید "خداوندا! ، جانِ
ما(!) ، دوباره کاری نکن که همه چیز به هم بخورد !! "
و این همان انسانی است ، که قرآن مومن خطابش می کند !! که البته همان قرآن خوب می داند ، این انسان همیشه ناسپاس بوده و هست....
بگذریم . فقط به عنوان کوچکترین مومن ناسپاس ، یک وقتهایی دلم می خواهد برای خدا هم گریه کنم !
می دانستم تمام خواهد شد روزهای آشفته ام. همان روزهای گم شدن عشق در پستوهای تودرتوی زندگی ، که خدا نصیب گرگ بیابان نکند! بد دردی است....
کجایند "صم و بکم و عمیانی " که عشق را انکار می کنند ؟
* زندگی را در آرامش های حین و بعد طوفان (!) یافته ام.
سازدل
میگویند زندگی ادمی به دمی بند است و ...
نمیدانم چرا تنها این مصرع از شعر سعدی دائم در ذهنم تکرار میشود:
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود ...
وصف حال ( من) بود ان لحظه...ان لحظه ی شوم
ممنونم خدا...ممنونم ...ممنونم که من- سالم هستم و میخندم..
سازدل
تو به وضوح در همه چیز بی نهایتی!
حتی در عَلَم کردن فعل یک استفهام انکاری ، که ....
"آیا خدا برای بنده ی خویش کافی نیست؟!"
سازدل
فکر کردم
زیر این بید مجنون چه کار دارم
که یک ساعت است اینجا نشسته ام و بلند نمی شوم؟!
فهمیدم،
گویا دلم
به تو فکر کردن را در این نقطه ی زمین،
بیشتر پسندیده است!!
سازدل
دوباره دست بر دامن غزل های حافظ شده ام و باز همان صحبت همیشگی ، که
"نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد! "...
به سراغش هم که نروی ، خودش به در خانه ات می آید. غزل هایش را می گویم! و باز تاکید می کند که نه، هنوز هم گمان نکن عزیز، که کسی یارای ورود به دل تو را داشته باشد! _مثل همیشه اش_.
نه ،هنوز هم کسی نیست، و بهتر. راستی از زتدگی این روزهایت چه خبر ؟
دست بر دلم مگذار حافظ،
که ...
"آخر به چه گویم هست، از خود خبرم چون نیست؟!"...
سازدل
اتاق را باید گرم تر کنم. نمی شود که اینطور یخ کرد! نمی شود که دستانم اینگونه بی رمق باشند و بی حس!
بالاخره باید کاری کنم! شاید خانه ام را در کوره بنا کردم. یا شاید رفتم جایی مثل نانوایی ، شاغل شدم!
هر کس هم که گفت دختر که شاطر نمی شود، راهنمایی اش می کنم به یک شب سرد!...