خدایا ...
پدر و مادرم که طلاق نگرفتند ...
همه ی ِ خانواده و دوستان ام هم که آخر ِ مُحبّت و باب بودن هستند ...
فقر هم که از در ِ خانه مان وارد نشد تا ایمان ام از پنجره مان برود ...
پس جان ِ مادرت لطفن ...
این تنهائی را از من نگیر ...
تا لااقل یک دلیلی داشته باشم ...
برای توجیه کثافت کاری های ام ...
وقت ِ وارد شدن به بهشت ...
اینی که من است ...
همه هجمه ی ِ شیطان است و ...
خدا دارد عقب نشینی می کند ...
انگار ...
.
.
.
نه ... !
کار از کمک نکردن ِ به شیطان گذشته ...
دیگر خدا را باید کمک کرد ...
انگارتر ...
نمی دانم ... ؟!
کجای ِ این دفتر ِ بی پایان ِ غم ...
در حاشیه ی ِ کدام ِ مرثیه بر هبوط ِ آدم ...
دل از دست ِ خدا شد ...
که این گونه ...
هزار هزار هزار از تکرّر ِ آدم هم ...
به یاد ِ خدای ِ دل شده نمی آورد ...
قرار بود ...
اسم اعظم ...
" عشق " باشد ...
انتظار ِ پایان را کشیدن چه دردناک است ... ،
یک نوعی بلبشوی ِ ترّحم برانگیز ِ استیصال و ناامیدی و خسته گی است ... ،
خود َش را که هیچ ... ،
گاهی آدم نمی تواند خدا را ببخشد ...
نیمه ی ِ خالی اش جای ِ خالی ِ توست ... ،
نیمه ی ِ پُر َش هم پُر از حسرت ِ نبودن َت ... ،
خاک بر سَر ِ این لیوان ...
نگارنده ی وبلاگ پس از مدت ها دست و پا زدنِ انتخاب بین خودش بودن و یا ادامه دادن به ارائه ی یک تصویر مردم پسندی که نه سیخ بسوزد نه کباب، خودش بودن را انتخاب کرد. متاسفم اگر این بار به جای کلمات نازک همیشگی، کلمه های خار دار ِ فاقد فانتزی می بینید... چه کنم؟ عنان بریده ام...