پیام نور زشت... زیبایی آفرید!
غمگین مباش"درست درلحظه آخر،دراوج توکل ودرنهایت تاریکی"نوری نمایان میشود"معجزه ای رخ میدهد"خدایـــی از راه میــرسد...پیام نور زشت... زیبایی آفرید!
غمگین مباش"درست درلحظه آخر،دراوج توکل ودرنهایت تاریکی"نوری نمایان میشود"معجزه ای رخ میدهد"خدایـــی از راه میــرسد...سازدل
دیر است گالیا
دیگر زمن ترانهء
دلدادگی مخواه
"هوشنگ ابتهاج"
شکوفه های گیلاس
۲ - ۳ - ۸۵ / ۳۱- ۲ -۸۹
سازدل
درد دارد از چیزی فرار کنی که نیاز داری به خودش پناه ببری.
سازدل
برای گلشیفته که فراهانش" فرانسه شد
شاید در ذهنت
پرنده ای قفس شکسته
و تنت تن به پرواز داده باشد
اما یادت باشد
ما دختران کوروشیم
حبسی که می کشیم
آزادیش این نیست
(با احترام به تمام انسان ها که مختارند هرگونه که می خواهند بیاندیشند و زندگی کنند این شعر تنها حس من بود نسبت به عمل گلشیفته نه قضاوت در مورد ایشان.)
سازدل
بگذار دیگران به صفحه هایی که نوشته اند، افتخار کنند. افتخارِ من صفحه هایی ست که خوانده ام.
---خورخه لوییس بورخس---
سازدل
روان نژندها" توی اسمان قصرها میسازند
روان پریشها توی انها زندگی میکنن
و روانپزشکها میروند اجاره ها را میگیرند...
سازدل
نمی‌دانستیم
باید
با چه کسی
ازدواج کنیم
که خوشبخت شویم
در فیلم‌های
هالیوودی
دیده بودیم
سه چهار دقیقه
قبل از اینکه
چراغ‌های سالن سینما
روشن شود
مرد و زن
به هم می‌رسیدند
چراغ‌های سالن
که روشن می‌شد
نه زنی بود
نه مردی بود
زن و مرد
محو شده بودند
ما هراس
داشتیم
اگر عروسی کنیم
و چراغ‌های خیابانها
روشن شوند
نه ما باشیم
نه عروسمان
مجرد ماندیم.
از مجموعه‌ی «دفترهای واپسین دفتر هفتم به رنگ آبی نیلی»
سازدل
میخواهم چیزی بنویسم تسلی دهم کسی را
آن بالا از من عنوان مطلب میخواهد
کمی پائینتر اندازه ی قلم ...
دلتنگی نه عنوان میخواهد ، نه اندازه اش را با هیچ قلمی میتوان نوشت
بگذریم اصلا نمی نویسم ...
سازدل
غمگینم برای نویسنده عاشق" یک انسان خوب که سرطان داشت و ...نصف صورتم بی حس است ... خوب است دیگر ..
نمی خواهد داغی اشک هایم را تحمل کند ..
در این خدایی خدا مانده ام...سازدل
چه کسی فکــــــــــر میکرد که پسرک خوش گذرانی روزی سر از مسجد دربیاورد ..
خدایا تو فکر میکردی ؟؟ ..
شادی روحش" صلوات...سازدل
یکــــــــــ زمــــــانی خیلی ها به زندگی و زیبایی من حسادت می کردند ..
خیلی از دختر ها دوست داشتن که زن من شوند ..
خیلی ها دوست داشتند که استیل من را داشته باشند ..
امــــــا اکنون . بگذار برایت بگویم ..
رنگی پریده ..
سری تراشیده .. ابرو هایی ریخته .. سری بزرگ شده ..
اندامی نحیف ..
چه چیز ماند از آن همه زیبایی ...؟
هیچ ..
شهاب
سازدل
گزیده ای از درد نوشته های شهاب که شما"هر چند هم بخوانید نمیفهمید...روی نیمکت نشسته ام ..
هر کسی رد میشود نگاهی عمیق می کند و میرود ..
کلاهم را در میاورم تا بهتر ببینند ..
شاید دیدن یک آدم سرطانی یک نفرو به خود بیاره ..
در اعماق فکر و خیال ..
قطره ای بر سرم کوبیده میشود ..
یک قطره .. دو قطره ...
سرم را بالا می آورم ..
آری
باران است ..
حالا می شود بدون اینکه کسی بفهمد
اشک ریخت ..
ممنونم از دوستان عزیز تر از جانم
چقدر قرار بود ...
نزدیک شویم ...
این جا ...
کلمه کلمه تا خدا ...
چقدر آماده نیستیم ...
برای ِ رفتن ...
انگار ...
عمری عشق ...
بدهکاریم هنوز ...