محمدی

گندم زار بی قرار / تن ات بی تاب / باد در گیسوانت

به کتابی در دست فریبم مده / وقتی برای دل بردن آمده ای!

محمدی

می دانم که سرت شلوغ است / هر چقدر بخواهی منتظرت می مانم اینجا / روی همین پله ها!
اما زودتر بیا پایین خدا جان / این پایین همه با تو کار دارند!

محمدی

انسان های محترم / با کروات و لباس رسمی / با ادب و متانت / با وقار و غرور / با احترام به قوانین اجتماعی و عرفی / برای هم از دور دست تکان می دهند / برای هم صندلی تعارف می کنند / روبروی هم می نشینند / کیسه بر سر می کنند / چشم می بندند / و باز با ادب و متانت / با وقار غرور / با احترام به قوانین اجتماعی و عرفی / با کیسه هایی بر سر بر لبان هم بوسه می زنند / انسان های محترم!

محمدی

برای رسیدن به موفقیت این از پله ها بالا بروید / موفق نشدید، نگران نشوید / این پله ها را پایین بیایید

و دوباره به راه تان  ادامه دهید.

محمدی

آدمیان هوس پرواز کرده بودند / غافل از آنکه آسمان طاقت سنگینی حضورشان را ندارد.

محمدی

از درد به خود می پیچیم / من از خشکی بیهوده غرور / تو از شور زایش جوانه ای برتنت!

محمدی

آهای آفتاب برو آن پشت چشم بگذار و تا هزار بشمار / می خواهیم دور از چشم تو سایه هامان را ببوسیم.

محمدی

کتاب سرنوشت را کجا پنهان کرده اید / قرار بود قهرمان ما باشیم.

محمدی

هر عملی عکس العملی دارد عکس العمل من به رفتن تو همین قرصهاییست که می خورم و درمان نمی شوم و عکس العمل این روزها به قرصهای من مات شدن تصویر توست بر دیوار اتاق . . یا نیوتن احمق بود یا ما که هر دروغی را باور می کنیم...

محمدی

نمی دانم چرا نمی توانند درست برنامه ریزی کنند؟! بعد از این همه سال هنوز هم امتحانات دانشگاهی با امتحانات الهی . . . تداخل دارند...!

محمدی

از توفان که درآمدی، دیگر همان آدمی نخواهی بود که به توفان پا نهادی. معنی توفان همین است.

محمدی

بعضی اتفاق های خوب اونقدر دیر اتفاق می افتن باید رو به آسمون کرد و گفت: وقنش گذشت مال خودت!

هوشیار

عاشق که می شوی لالایی خواندن هم یاد بگیر شب های باقیمانده ی عمرت به این سادگی ها صبح نخواهند شد از: مهدیه لطیفی

هوشیار

تلخ است که بگویم بیشتر در مقابله با آدم ها رشد کرده‌ام تا در کنارشان

کشتکار

این  فقط  خوشی کردن  است ... ،

                             ما  شاد  نیستیم ... ،

                             درست  همانطور که  گریه می کنیم  ...

                             امّا  ناامید  نیستیم ...

هوشیار

مثل عاشق شدن است؛ عشقی که گاهی با یک نگاه آغاز می‌شود. شروع برخی از کتاب‌ها هم چیزی است در حد آن اولین نگاه‌. گاهی همان جمله‌ی اولِ کتاب کار خودش را می‌کند. تا به خودمان می‌آییم می‌بینیم گرفتارش شده‌ایم و از خواندن گریزی نیست.

هوشیار

این دنیای کوچک و هفت میلیارد آدم؟

یعنی تو باور می کنی؟

شمرده ای؟

کی شمرده است؟

جز سیاستمدارها

دیده ای کسی آدم بشمرد؟

باور نکن

نارنجی!

باور نکن

سبز آبی کبود من!

باور کن

همه ی دنیا فقط تویی

و برخی دوستان

بقیه هم تکراری اند !

                               عباس معروفی

هوشیار

من اگر بتوانم خودم را سانسور کنم ، که میتوانم . اگر بتوانم جلوی کلمه شدن حرف های دلم را بگیرم ، که میتوانم.اگر بتوانم لبخند های زورکی بچسبانم روی لب هایم ، که می توانم.اگر بتوانم چشم هایم را وادار به دروغ گفتن کنم که میتوانم ، نمی توانم جلوی موهایم را بگیرم.موهای من هیچ وقت ِ خدا دروغ نمیگویند.پس مرا از طرز مقنعه سر کردنم بشناس

سازدل

زن‌ها وقتی ساکت می‌شوند، وقتی صدایشان در نمی‌آید، وقتی در ظاهر سرشان به کارِ خودشان گرم است و هیچ گله‌ای از هیچ کسی ندارند، وقتی بی‌تابی نمی‌کنند، غر نمی‌زنند، وقتی هی راه به راه نمی‌گویند که دلتنگند، کلافه‌اند، نمی‌گویند کاش بودی، کاش بیایی ببینمت، وقتی نمی‌گویند دلم برایت تنگ شده، از دنیای بدونِ تو می‌ترسم، از روزهایی که تو را ندارند می‌ترسم، وقتی نمی‌گویند لعنتی، بی‌معرفت، غریبه؛ وقتی هیچ کدامِ این‌ها را نمی‌گویند، وقتی بی‌قراری نمی‌کنند، لبخندهایِ مصنوعی می‌زنند، ادایِ آدم‌هایِ خیلی قوی و محکم را درمی‌آورند، وقتی مدت‌هایِ طولانی خفقان می‌گیرند؛ این‌ها همه یعنی رو به ویرانی‌اند. رو به نابودی‌اند. زن‌ها تویِ سکوت‌هایِ طولانی‌شان ویران می‌شوند. تویِ لبخندهایِ مصنوعی‌شان. این را بفهمید. خب؟!! بفهمید... بعدش هم هیچ کاری نکنید. نمی‌خواهد هیچ کاری بکنید. فقط بفهمید...

سازدل

یک جائی کنار ِ همیشه ی ِ ذهن ِ  من درختی هست ...

                   که از شاخه ی ِ تنومند آن تابی آویخته  ... ،

                   من عصر های ِ دلگیری ام  تو را روی  آن تاب می دهم ... ،

                   و تو چه می خندی ... ،

                   واااای ... ،

                   چه بی تاب َم  ...